Dlaczego latamy

Dlaczego latamy
Ten trudny temat podejmuje Walter Wojciechowski

Ludzie pytają mnie czasem dlaczego latamy. Co powoduje, że ryzykując życiem, wystawiając na próbę więzy rodzinne i układy w pracy oddajemy się tej niezrozumiałej pasji.
Jak zaczyna się podróż, która nigdy się nie kończy?
Na początku spokojnie i z wątpliwościami, czy to w ogóle ma sens, że to przecież takie niesamowite. Dla jakichś herosów. Albo szaleńców, co już nie wiedzą czym zaimponować otoczeniu i sobie samym. Jednak powstaje w tobie jakaś dziwna determinacja i dążysz jak leming do morza, nie wiedząc o tym, że to droga tylko w jedną stronę.
Coś jednak cię ciągnie. Wielkie ramię zgarnia cię i sprawia, że jesteś coraz bliżej i bliżej. Odwracasz wzrok, zamykasz oczy, ale pod powiekami ukazują się kontury kolorowych ptaków.
Gdy po raz pierwszy oderwiesz nogi od ziemi, gdy przeżyjesz swój pierwszy w życiu lot, czujesz jeszcze większe zmieszanie i zagubienie. Jak to łatwo!!! Zdezorientowana euforycznym stanem dusza krzyczy, chichocze, wierzga. Wyrywa się. Nie wiesz o co chodzi. Jest miło i dziwnie zarazem. Strach i radość mieszają się ze sobą. Właśnie przeszedłeś na drugą stronę. Polizałeś po stopach trzeci wymiar. Heroina przestrzeni powolutku sączy w twoje żyły słodycz, z którą rozsądek nie ma siły walczyć. Zaczyna się nieodwracalny proces przemiany.

Dzięki paralotni przeżyłem chwile niezwykłego szczęścia. Byłem w miejscach, których nie dotykał ludzki but. Widziałem rzeczy, o których mi się nie śniło.
Kiedyś, lecąc nad równinami między Częstochową a Kaliszem, spotkałem w powietrzu ptaka. Smolisty kruk okrążył mnie w kominie, zrobił fikołka i poleciał z wiatrem. Kiedy wykręciłem do końca i dotarłem pod następną chmurę, kruk na mnie czekał. Razem dolecieliśmy do wierzchołka i znowu mnie zostawił, by po kilku kilometrach czekać w połowie drogi między ziemią a chmurami. Gdy mnie opuszczał, mieliśmy za sobą ogromny dystans. Nigdy później nie miałem szczęścia mieć po drodze z kimś takim.
Takie chwile dodają sił i powodują, że łatwiej jest opuścić dziewczynę, przyjaciół i wszystkie małe przyjemności, które tak bardzo ułatwiają nam byt i powodują, że wygodne życie w cywilizowanej społeczności jest wszystkim, o co zabiegamy na co dzień. To jest jednak równia pochyła. Bo im więcej jesteś w powietrzu, tym częściej czujesz się szczęśliwy i coraz mniej do szczęścia jest ci potrzebne. W zasadzie szkoda, że jest noc i brzydka pogoda. Wielu z nas doświadczyło uczucia zapomnienia po długotrwałym przebywaniu w powietrzu, kiedy zmuszeni zachodzącym słońcem lądujemy, nie wyciągając podwozia. Tak bardzo odwykliśmy od dotykania ziemi stopami, że zapominamy o używaniu nóg. Nie skrzydeł.
Bajeczne uczucie: lądując w górach, idziesz z glajtem na plecach przez pachnący, gorący las i napotykasz wyżłobiony w wapiennej skale wąwóz. W nim skrzy się kryształowy strumień, a na dnie leniwie pławią się pstrągi. Schylasz się, by zaczerpnąć wody, a one nie uciekają. Nie boją się. Chłodna woda w wyżłobionym przez niewielki wodospad oku zdaje się szeptać: chodź, chodź, na co czekasz? Zmęczone długim lotem i górską wędrówką ciało o niczym innym nie marzy. Powoli zanurzasz się z zamkniętymi oczami i rozpostartymi ramionami.
Potem idziesz dalej, a kiedy po kilku godzinach las się kończy, trafiasz na winnicę tak wonną, że aż kręci się w głowie. Złote kiście, od których gną się krzaki, kuszą słodyczą. Szczęście i gorący sok rozpływają się w całym tobie.
W chwili kiedy odrywamy się od ziemi, zapominamy o wszystkim. Liczy się tylko tu i teraz. W powietrzu jesteśmy równi, znikają między nami wszelkie różnice społeczne, nie ma lepszych i gorszych. Zaczynamy rozumieć, że teraz, stojąc przed obliczem Natury, jesteśmy nadzy i bezbronni, gotowi na wszystko co Ona nam da.
Ktoś powie: latam dlatego, że daje mi to poczucie niezachwianej niezależności. Ale czy machając nogami w przestworzach, tak do końca jesteśmy panami własnego losu? A może jednak skrycie czujemy się dziećmi, co ze strachem i ciekawością zapuszczają się w najciemniejsze zakamarki, wiedząc, że zawsze jest do kogo uciec?
Czy zastanawiałeś się kiedyś, jakie zmiany w najbliższym środowisku zaszłyby, gdybyś przestał latać? Pewnie żadne. A gdybyś któregoś dnia z latania nie wrócił? Dlatego winniśmy największą wdzięczność tym, którzy, gdy zakładamy wielki plecak i wychodzimy z domu, żegnają nas z uśmiechem, życząc dobrego latania, choć oczy mają smutne.
Zastanawiam się czasem, czy da się określić ten moment, przełom, kiedy zwykły człowiek zamienia się w istotę, dla której celem w życiu jest bujanie w obłokach. Czy da się tej przemiany uniknąć? Czy jeszcze raz otworzyłbym drzwi, za którymi już tylko bezmiar błękitu?
Tak.
Walter Wojciechowski - Cross Country

Tego nikt nie określi.Dlugo nikt nie potrafił latać a jak już się nauczył to nie może przestać.Taka chyba jest natura ludzka.Latanie to gniew, przyjemność, strach, i ekstaza w jednym.Rozumiem ludzi mogących latać.

Ludzie wywodzą się od gadów latających lub lądowych. Pierwsi kochają latać, drudzy nie. Drudzy nigdy nie zrozumieją pierwszych. Wink

Latanie to nie tylko sport.To także sposób na życie.Jest wręcz jego przyprawą mówiąc językiem kuchennym.Może popatrzmy na ten temad prosto od kuchni ?

Hardcore BDSM movie! Absolutely free!
[link widoczny dla zalogowanych]